Working together

How can we involve all Brussels residents in policymaking?

Door in alle aspecten van het leven in de stad systematisch, informatie, inspraak en zelfbeheer op buurt- en wijkniveau te organiseren. De VGC mag hier de plaats van de gemeenten niet innemen en moet zich beperken tot een aanvullend beleid.

De kunst zal erin bestaan om kleine verbindingen te leggen en bruggen te bouwen tussen enerzijds wat er reeds leeft bij mensen en groepen en vooral bij de meest kwetsbaren en anderzijds instellingen als onderwijs, academische wereld, het middenveld, de overheid . En al het over de kwetsbaren gaat, dan denk ik aan armoede, de zieken en bejaarden, de vele alleenstaanden en vereenzaamde mensen, werklozen, de mensen zonder papieren... Kleine verenigingen en diensten zullen regelmatig moeten samenwerken en grotere initiatieven kunnen buren af en toe uitnodigen op activiteiten, ... Hoe noemen ze dat? Een sociale kaart opmaken. En best nog is er een instantie die verbanden legt, zorgt voor cohesie. Een opdracht van het BOp samen met anderen? Omdat taal belangrijk is, zeker voor Vlamingen die minder taalvaardig zijn (en dus kwetsbaar), moet moet veel meer geïnvesteerd worden in meertaligheid van iedereen en alle diensten.

Idee zoals Burgerbegroting in Antwerpen, ook in Brussel overnemen. (Ondersteunen en stimuleren van ideeën van de Brusselaars die in dienst staan van gemeenschap)

Social media is voor de nieuwe generatie jongeren het beste communicatie-middel. Om 14 à 25 jarigen meer interesse te geven in het beleid, maar ook de stap te zetten om actief mee te werken, zou het interessant zijn om die tools te gebruiken. Uiteraard moet er gewaakt worden dat er geen tokenism plaatsvindt.

Talenten matchen: welke zijn de talenten van vrijwilligers? Hoe kunnen we dit inzetten? De omgekeerde beweging dan nu uitvoeren. Nu zoeken we een persoon voor een specifieke opdracht. Vraag en aanbod beter afstemmen.

Er worden veel beleidsmatige maatregelen genomen die een grote impact hebben op de levensomstandigheden en de toegang tot sociale rechten van mensen zonder wettig verblijf. De besluitvorming wordt veelal gedreven door de motivatie om migratie zoveel mogelijk te beperken, of mensen te ontraden om hier te blijven. Ondanks deze restrictieve aanpak blijft de populatie van mensen zonder wettig verblijf in België eerder groeien, dan krimpen. De grootste concentratie van deze bevolkingsgroep bevindt in Brussel. Dit impliceert de aanwezigheid van duizenden mensen die nu noodgedwongen leven in een onderklasse met extreme vormen van armoede, ondervoeding, langdurige thuisloosheid, uitbuiting en slechte gezondheidssituaties. Deze geïnstitutionaliseerde ongelijkheid is geen duurzame oplossing om met dit fenomeen om te gaan. Hiervoor moeten we de logica eerder omdraaien, door migratie eerst te leren begrijpen via een open dialoog met de mensen waar het om gaat. Hierbij zouden niet alleen concrete beleidsaspecten centraal moeten staan, maar vooral ook de belevingswereld en context die dit fenomeen creëert. Dergelijke uitwisselingen hebben weliswaar weinig impact indien ze eenmalig plaatsvinden. Een structurele inbedding van zo´n leertraject kan de tijdelijkheid overstijgen. Samenlevingsopbouw Brussel brengt mensen zonder wettig verblijf al jaren samen om groepsmatige processen af te leggen over de structurele uitsluitingsmechanismen waarmee zij te kampen hebben, en aanbevelingen te formuleren om deze tegen te gaan. Wij zoeken ook voortdurend naar verschillende vormen om de ervaringen overdraagbaar te maken.