Créer ensemble

Comment impliquer tous les Bruxellois dans la politique?

Er worden veel beleidsmatige maatregelen genomen die een grote impact hebben op de levensomstandigheden en de toegang tot sociale rechten van mensen zonder wettig verblijf. De besluitvorming wordt veelal gedreven door de motivatie om migratie zoveel mogelijk te beperken, of mensen te ontraden om hier te blijven. Ondanks deze restrictieve aanpak blijft de populatie van mensen zonder wettig verblijf in België eerder groeien, dan krimpen. De grootste concentratie van deze bevolkingsgroep bevindt in Brussel. Dit impliceert de aanwezigheid van duizenden mensen die nu noodgedwongen leven in een onderklasse met extreme vormen van armoede, ondervoeding, langdurige thuisloosheid, uitbuiting en slechte gezondheidssituaties. Deze geïnstitutionaliseerde ongelijkheid is geen duurzame oplossing om met dit fenomeen om te gaan. Hiervoor moeten we de logica eerder omdraaien, door migratie eerst te leren begrijpen via een open dialoog met de mensen waar het om gaat. Hierbij zouden niet alleen concrete beleidsaspecten centraal moeten staan, maar vooral ook de belevingswereld en context die dit fenomeen creëert. Dergelijke uitwisselingen hebben weliswaar weinig impact indien ze eenmalig plaatsvinden. Een structurele inbedding van zo´n leertraject kan de tijdelijkheid overstijgen. Samenlevingsopbouw Brussel brengt mensen zonder wettig verblijf al jaren samen om groepsmatige processen af te leggen over de structurele uitsluitingsmechanismen waarmee zij te kampen hebben, en aanbevelingen te formuleren om deze tegen te gaan. Wij zoeken ook voortdurend naar verschillende vormen om de ervaringen overdraagbaar te maken.

Talenten matchen: welke zijn de talenten van vrijwilligers? Hoe kunnen we dit inzetten? De omgekeerde beweging dan nu uitvoeren. Nu zoeken we een persoon voor een specifieke opdracht. Vraag en aanbod beter afstemmen.

Social media is voor de nieuwe generatie jongeren het beste communicatie-middel. Om 14 à 25 jarigen meer interesse te geven in het beleid, maar ook de stap te zetten om actief mee te werken, zou het interessant zijn om die tools te gebruiken. Uiteraard moet er gewaakt worden dat er geen tokenism plaatsvindt.

Idee zoals Burgerbegroting in Antwerpen, ook in Brussel overnemen. (Ondersteunen en stimuleren van ideeën van de Brusselaars die in dienst staan van gemeenschap)

De kunst zal erin bestaan om kleine verbindingen te leggen en bruggen te bouwen tussen enerzijds wat er reeds leeft bij mensen en groepen en vooral bij de meest kwetsbaren en anderzijds instellingen als onderwijs, academische wereld, het middenveld, de overheid . En al het over de kwetsbaren gaat, dan denk ik aan armoede, de zieken en bejaarden, de vele alleenstaanden en vereenzaamde mensen, werklozen, de mensen zonder papieren... Kleine verenigingen en diensten zullen regelmatig moeten samenwerken en grotere initiatieven kunnen buren af en toe uitnodigen op activiteiten, ... Hoe noemen ze dat? Een sociale kaart opmaken. En best nog is er een instantie die verbanden legt, zorgt voor cohesie. Een opdracht van het BOp samen met anderen? Omdat taal belangrijk is, zeker voor Vlamingen die minder taalvaardig zijn (en dus kwetsbaar), moet moet veel meer geïnvesteerd worden in meertaligheid van iedereen en alle diensten.

Door in alle aspecten van het leven in de stad systematisch, informatie, inspraak en zelfbeheer op buurt- en wijkniveau te organiseren. De VGC mag hier de plaats van de gemeenten niet innemen en moet zich beperken tot een aanvullend beleid.

Neem participatie serieus. Laat het niet een leeg woord zijn, maar een waarde die ook echt een uitkomst heeft. Welke inspraak- en participatiemogelijkheden zijn het meest gepast voor de diversiteit die de Brusselse bevolking is? Welke subgroepen zijn er en hoe kan je hen best bereiken? Betrek insiders van deze subgroepen en overleg met hen hoe je dit best aanpakt. En vooral: wat is het doel van deze participatie? Hebben de overleg- en inspraak momenten echt een mandaat? Zo ja dewelke? Wees hier transparant over en communiceer duidelijk naar de verschillende doelgroepen. Betrek experts die kennis en ervaring hebben in participatieprocessen in kosmopolitische grootsteden. Leer van andere steden met een gelijkaardige compositie (en uitdagingen).

Heel wat expats (rijk en arm) hebben geen netwerk in Brussel. Ze vormen een groep die vaak vergeten wordt, maar hebben veel potentieel en interesse. In sommige gezinnen heeft de ene ouder een job in Brussel, maar is de andere ouders huisman of -vrouw. Deze zou wel graag deelnemen aan de maatschappij. De school is voor hen een belangrijke ontmoetingsplaats en de acties van Brede School nemen hen mee in het maatschappelijk gebeuren, biedt hen een netwerk.

Heel wat Brusselse organisaties bouwden doorheen de jaren ervaring in participatie met allerlei doelgroepen op. Op deze manier houden ze vinger aan de pols. Door samen te werken over sectoren heen, door samenwerking tussen beleid en werkveld kan deze ervaring en info gedeeld worden. Participatie kan op verschillende manieren. Het is ook toegankelijk en laagdrempelig zijn. Door schoolpoortwerkers, door een outreachende aanpak, door samenwerking. Participatie is loslaten. Zonder verwachtingen naar je publiek gaan, luisteren, … zo gebeuren er dingen die in een regulier traject nooit zouden lukken.

Haal de banden aan met de Vlaamse Gemeenschap in Vlaanderen. "Brusvlaan" - "Vlaanderenbrus",... Jenny D.G.

VGC financiert veel activiteiten. Door de complexe bevolkingsstructuren raakt het Nederlands op de achtergrond. Waken op het Nederlands onze landstaal. In Brussel zijn we in de minderheid. Carlos C.

Naar aanleiding van de dood van Adil en eerdere vergelijkbare voorvallen: een soort grote, stadsbrede verzoeningscommissie, waar alle partijen over hun schaduw stappen, alle mogelijke empathie en luisterbereidheid aan de dag leggen. Desnoods bijgestaan door vakkundige peace bemiddelaars. Om eindelijk een begin te maken van echt gesprek, wederzijds begrip en hopelijk een betere toekomst ! Laat ons tonen dat segregatie, opgekropte frustraties en haat géén fortaliteit hoeven te zijn in een grootstad. Margot V.

Heel wat mensen in Brussel zijn niet vertrouwd met de digitale wereld en kunnen sociale media, websites , mail, …niet vlot gebruiken. Bijvoorbeeld voor ouderen is dat niet evident. Toch verwachten steeds meer overheden en organisaties dat ze online de juiste info kunnen vinden, zich inschrijven, reageren op een bericht, … Daarom moeten ze de mogelijkheid krijgen om zich bij te scholen op het vlak van digitalisering, op een heel laagdrempelige manier. En tegelijk moeten mensen ook nog steeds de kans krijgen om telefonisch of schriftelijk te reageren, bankzaken te verrichten, in te schrijven.... Zo worden de dienstverlening en het aanbod van de VGC en van organisaties toegankelijk voor iedereen.

Ik droom ervan dat alle ouderen gehoord en gezien worden in Brussel : de kwetsbare oudere, de oudere in het woonzorgcentrum, de gebruiker van een lokaal dienstencentrum maar ook de jonge, dynamische oudere. De groep ouderen is zeer divers maar wordt vaak heel stereotiep voorgesteld. Een positieve beeldvorming over ouderen is zeer belangrijk. Ouderen niet in hokjes steken maar als deel van de Brusselse bevolking zien en tonen. Media zoals Bruzz zouden daarin een rol kunnen spelen. Ze kunnen ouderen een gezicht en een stem geven in hun berichtgeving en in Brussel.

Verenigingen en organisaties die activiteiten organiseren, vinden daarvoor vaak geen geschikte, betaalbare infrastructuur. Soms moeten ze uitwijken naar een zaal die wel goedkoop is maar niet goed bereikbaar omdat die te ver ligt of die onbekend is. Dat is een drempel voor mensen die misschien wel geïnteresseerd zijn in de activiteit maar zich niet zo ver willen of kunnen verplaatsen. De gemeenschapscentra in verschillende wijken in heel Brussel, zijn voor mensen beter bereikbaar. Maar ze zijn snel volgeboekt. Door te investeren in kleinschalige buurtinfrastructuur, die makkelijk en goedkoop kan worden gebruikt door verenigingen, kunnen organisaties nieuwe mensen bereiken, in hun eigen buurt.

Er bestaan in Brussel veel initiatieven die nog niet gekend zijn of die net starten. Zij moeten de kans krijgen om zich beter bekend te maken. Bijvoorbeeld door organisaties samen te brengen, hun werking voor te stellen en elkaar persoonlijk te leren kennen. De VGC of de gemeenschapcentra zouden hierin initiatief kunnen nemen. Zij kunnen bijvoorbeeld een festival of ontmoetingsdag organiseren waar organisaties van elkaar kunnen leren en bijvoorbeeld hun good practices maar ook hun fails kunnen delen. Of een lokaal netwerk opzetten dat regelmatig samenkomt, zoals bijvoorbeeld de Brede School. Als organisaties elkaar beter kennen, kunnen ze hun publiek ook beter doorverwijzen.

Ik droom van een Brussel waar alle initiatieven toegankelijk zijn. Waar maatwerk centraal staat en rekening wordt gehouden met de meest kwetsbaren. Taal is daarbij een belangrijke voorwaarde om iedereen te laten meedoen. Daarom moeten de VGC en de Nederlandstalige organisaties niet alleen in eenvoudig Nederlands maar, als dat nodig is, ook in andere talen communiceren met hun publiek. Organisaties die mensen willen doorverwijzen naar een aanbod dat voor hen interessant is of mensen die daarnaar zelf op zoek willen gaan, zouden via een laagdrempelige online tool in meerdere talen, de juiste informatie moeten vinden. De VCC zou bijvoorbeeld ook een template voor een affiche met iconen kunnen ontwikkelen, die organisaties zelf kunnen in. Zo kunnen ze die info op een visuele manier overbrengen. vullen met info die voor hen relevant is. Bijvoorbeeld over de zalen, de kassa, de vestiaire, …

Het spel is een laagdrempelige manier om bewoners actief te betrekken bij hun straat en bij het klimaat. “Mijn straat naar een beter leefklimaat” is op een prikkelende manier vormgegeven, wekt de nieuwsgierigheid en zet aan tot deelname en inbreng! Op speelse wijze informeert het de bewoners over de mogelijkheden om hun straat leefbaar, groen en veilig te maken. Bewoners werken samen en leren elkaar zo beter kennen. Het spel creëert betrokkenheid: Op informele wijze ontstaat een gesprek tussen straatbewoners. Het spel wordt aangezwengeld en begeleid door een straatregisseur.

De bedoeling is om mensen zonder wettelijk verblijf een plaats in onze maatschappij te geven en hen te ´´matchen´´ met andere burgers. In de participatieve ateliers kunnen ze ideeën bedenken, inspiratie krijgen, hun rechten en plichten leren kennen – alsook een juridisch begeleiding voor hen en hun families. Ook kan via de ateliers gewerkt worden aan sensibilisatie voor de problematiek van mensen zonder papieren. Zo kunnen we een stem geven aan het groot aantal personen zonder wettig verblijf: hun ideeën horen en hen helpen uit de grijze zone te treden (wat het leven, werk en woning betreft). De ateliers zouden georganiseerd kunnen worden door Voyaach / Samenlevingsopbouw Brussel.

Difficult in a city with so many nationalities mainly due to NATO and the EU. Perhaps there should be a push by the Communes to ensure that there is at least one minority voice working with an ombudsmen in each commune? How is Brussels ever going to achieve this goal of "voices heard" if there is no initiative to ensure that there is a fair societal cross section able to contribute to the city/commune initiatives. Another option - maybe a group of a certain number that is made up of a voice from some of the major cultural representations overseen or steered by the community commissions.

Er zijn inburgeraars die interessante ideeën hebben en graag bijdragen, niet omdat ze uit een ander land komen, maar vanuit hun eigen zijn. Nieuwkomers willen niet altijd als nieuwkomer behandeld worden, maar als mensen met eigen kennis en netwerk en burger.

Brussel telt vele kleinere en grotere kerkgemeenschappen. Sommige politici vinden hun weg naar deze kerken als de verkiezingen eraan komen. Het is jammer dat ze ook niet op andere momenten aanwezig zijn binnen de kerken, om in gesprek te gaan, om mensen te informeren, om voeling te houden met de burgers. In samenwerking met de pastoraal werkers zou ook het sociaal werk een plaats kunnen krijgen binnen de kerkgemeenschappen.

Wat? De oefening die nu gedaan wordt met Stadspiratie ook structureel inbedden. Bij elk beleidsdomein en bij elk plan dezelfde vragen stellen: "Hoe kunnen Brusselaars mee vormgeven aan het leven in Brussel? Hoe krijgen kwetsbare groepen de kans om hun stem meer te laten horen? Hoe geven we meer ruimte aan initiatieven die van onderuit groeien? Wat wil je veranderen en wat heb je daarvoor nodig? Ken je goede voorbeelden die Brussel kunnen inspireren? Waar droom je van?" Hoe? Om antwoorden te krijgen op die vragen als beleid goed blijven samenwerken met het middenveld, met mensen en organisaties die dag in dag uit met Brusselaars werken. Waarom? Ervoor zorgen dat de grondrechten van alle Brusselaars - wie hier is, is van hier - in alle levensdomeinen worden gewaarborgd: degelijke, betaalbare woning, een inkomen dat boven de armoederisicogrens ligt, ... etc.