Opgroeien

Hoe kan elke ket groot worden in Brussel?

Pamperbank Brusselbreed uitrollen: materiële hulp om verder toe te leiden naar immateriële ondersteuning (kinderopvang, onderwijs, enz.). Is preventie pur sang naar ouders van jonge kinderen. Is een efficiënte manier om kwetsbare gezinnen te bereiken.

Opvoedingsondersteuning aan ouders van tieners en jongeren vanuit Huis van het Kind. Hiervoor is een Brusselbrede werkgroep/stuurgroep nodig met jeugdhuizen, JES, D'Broej, enz. Ook middelen nodig voor een extra personeelslid.

Er zouden vrije plekken in de stad moeten zijn waar mensen hun talenten kunnen verkennen en ontplooien en elkaar ontmoeten. Samen muziek maken over alle culturen en leeftijden heen, bijvoorbeeld, een taal leren en oefenen, een ambacht leren, bijvoorbeeld houtbewerking, …. Op die plek zouden ‘experts’ aanwezig zijn, wiens hulp je kan inroepen en die die je kunnen begeleiden. Een beetje vergelijkbaar met een Repaircafé, waar je zonder afspraak naartoe kan om iets te laten repareren maar waar je ook gewoon mensen kan ontmoeten.

Publieke ontmoetingsruimtes creëren en inrichten die aangepast zijn voor alle bewoners van de buurt. Deze ruimtes samen met deze buurtbewoners inrichten, zodat ook het samen aan de buurt werken een plek kan zijn tot ontmoeting en gesprek. Zo ontstaat ook meer burgerzin en het gevoel samen verantwoordelijk te zijn voor de ruimte en de stad. Er moet wel extra aandacht zijn voor de inwoners die je niet vaak in openbare ruimtes omdat ze zich er niet op hun gemak voelen of de ruime niet is ingericht naar hun interesses of behoeftes, meisjes bijvoorbeeld. Ook hen moet je bevragen zodat de nieuwe inrichting van pleinen of straten ook op hen is afgestemd.

De schoolpoorten en markten zijn belangrijke ontmoetingsplekken. Nabijheid is ook belangrijk zodat je niet naar de andere kant van de stad moet voor bijvoorbeeld een groen parkje. Ook aandacht voor intergenerationele ontmoeting.

'Ambassadeurs' van eigen leeftijd om jongeren die het moeilijker hebben met school te ondersteunen. Ook kan dit een ontmoetingsfunctie zijn. Dit kan eventueel via jeugdhuizen. Said

De focus niet enkel op school leggen. Op school talenten leren kennen en die buiten de schoolmuren beoefenen/ontwikkelen. Het samengaan van school en vrije tijd is belangrijk om jezelf te ontplooiien. Ook kennismaken met andere zaken. Said

Voor kinderen met een beperking, bvb. autisme, zijn er wachtlijsten voor hulpverlening en voor activiteiten. Ouders hebben tips en ondersteuning nodig om hun kinderen te begeleiden. Het aanbod van activiteiten voor kinderen met een beperking en hulp moet echt uitgebreid worden. Saïda F.

Op de speelpleinen zou altijd een warm onthaal en persoonlijk voor ouders moeten zijn, niet enkel op het juiste uur wanneer we de kinderen brengen. Op z'n minst één begeleider zou steeds aanspreekbaar moeten zijn. Sabri D.

Alleenstaande ouders zijn een groeiende groep in Brussel. Wij hebben ondersteuning nodig voor ons gezin, bijvoorbeeld via flexibele kinderopvang voor schoolgaande kinderen wanneer ouders in shiften werken. Een soort van internaat dus, niet voor de hele week maar enkel wanneer het nodig is. Ik zou ook een structuur willen die ouders helpt om zich onderling te organiseren en elkaar te helpen. Zo kunnen we een netwerk van alleenstaande ouders vormen die elkaar steunen. Fatiha B.

Meer parken en speelruimte voor kinderen. Met banken waar ouders met elkaar kunnen babbelen, met speeltoestellen, voetbalpleintjes en een fietsparcours. In op zijn minst een deel van het park zou het toegestaan moeten zijn om te fietsen zodat kinderen veilig kunnen oefenen. Saïda F.

Meer groen in de stad. Kinderen hebben niet veel ruimte om zich in de natuur te ondekken. Britt D.C.

De tienduizenden mensen zonder wettig verblijf die in Brussel leven, bestaan ook uit vele gezinnen met kinderen. Opgroeien zonder wettig verblijf is een grote opgave, zowel voor kinderen maar evenzeer voor de ouders. Zij kunnen immers veelal niet de onbezorgde opvoeding bieden die kinderen zo hard nodig hebben. Enerzijds omwille van de stressvolle en onzekere situatie waarin ze leven, maar vooral door het structurele tekort aan financiële middelen om de kinderen te bieden wat ze nodig hebben. Zelfs wanneer het gaat over voeding, kleding of een stabiele woonst. De schoolgang van deze kinderen is bijgevolg ook niet zonder obstakels. De voortdurende stress over schoolfacturen en allerhande kosten voor activiteiten en eten bezorgt de gezinnen grote kopzorgen en straalt uit op het algemeen welzijn van de kinderen. Hier en daar zijn er echter ook goede praktijken gekend, maar dit is eerder afhankelijk van de bereidheid van bepaalde actoren of een affiniteit met het gezin. We stellen dan ook voor dat de VGC een uniform beleid uitwerkt ten aanzien van deze specifieke groep kinderen die erop toeziet dat alle kinderen gelijke ontwikkelingskansen krijgen. Dit kan door het voorzien in een schooltoelage, ook voor deze groep. Tegelijkertijd is het van belang om transversaal te werken tussen onderwijs, opvang, bibliotheken, cultuur, geestelijke gezondheidszorg, opvoedingsondersteuning en vrije tijd om een integrale benadering te voorzien. Een belangrijke sleutelfactor hierbij is het invoeren van een nultarief voor deelname aan het aanbod. Er dient hierbij ook rekening gehouden te worden met de digitale kloof van de doelgroep, aangezien niet iedereen toegang heeft tot computers, internet of een bankrekening.